Για την Rachel Corrie Aliene

Ανέβασα ένα κείμενο λίγες μέρες πριν, σχετικά με την σφαγή στο May Lai στις 16 του Μάρτη του 1968. 35 χρόνια μετά, την ίδια μέρα, 16 του Μάρτη του 2003, έγινε άλλο ένα έγκλημα.

Rachel Corrie Aliene

H Rachel Corrie Aliene (10 Απρίλη 1979, Ολύμπια, Ουάσιγκτον, ΗΠΑ – 16 Μαρτίου 2003, Ράφα, Λωρίδα της Γάζας) ήταν μια αμερικανίδα ακτιβίστρια για την ειρήνη, καθώς και μέλος του φιλοπαλαιστινιακού Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM). Δολοφονήθηκε από τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF), όταν στις 16 του Μάρτη του 2003 την συνέθλιψε μια θωρακισμένη μπουλντόζα, στη Ράφα, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της δεύτερης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα. Στην Γάζα είχε πάει ως μέρος της πτυχιακής εργασίας της, με αποστολή την αδελφοποίηση της Ολύμπια με τη Ράφα. Όντας εκεί, εμπλέκεται μαζί με άλλους/ες ακτιβιστές/τριες του ISM στην προσπάθεια για την μη βίαιη αποτροπή της κατεδάφισης σπιτιών παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό.

Η δολοφονία λαμβάνει χώρα σε λιγότερο από δύο μήνες μετά την άφιξή της στην Ράφα, κατά της διάρκεια μιας τρίωρης προσπάθειας οκτώ ακτιβιστών/τριων του ISM να αντιμετωπίσουν δύο μπουλντόζες του Ισραηλινού στρατού. Εκείνη, φορώντας ένα πορτοκαλί μπουφάν φθορισμού και χρησιμοποιώντας έναν τηλεβόα, στεκόταν μπροστά σε μία μπουλντόζα και προσπαθούσε να την εμποδίσει να κατεδαφίσει το σπίτι της οικογένειας του τοπικού φαρμακοποιού Samir Nasralla, με τον οποίον ήταν και φίλοι. Αποτέλεσμα ήταν να περάσει κυριολεκτικά η μπουλντόζα από πάνω της, μάλιστα της δύο φορές και έτσι να της επιφέρει συνθλιπτικά κατάγματα στο κρανίο, να της διαλύσει τα πλευρά και να της τρυπήσει τους πνεύμονες.

Οι ακριβείς συνθήκες του θανάτου της καθώς και η υπαιτιότητα του οδηγού της μπουλντόζας (φυσικά) αμφισβητούνται, αλλά αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι ο ισραηλινός στρατιώτης που την οδηγούσε συνειδητά πέρασε πάνω από την Rachel, ενώ (επίσης φυσικά) η ισραηλινή κυβέρνηση δήλωσε ότι ήταν ατύχημα αφού ο οδηγός της μπουλντόζας δεν μπορούσε να τη δει.

Δραστηριότητες στα παλαιστινιακά εδάφη

Μετά την άφιξη της στο Ισραήλ στις 22 Ιανουαρίου 2003 και την διανυκτέρευση της στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και πριν πάει στην Ράφα για να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις του ISM, η Rachel υποβλήθηκε σε ένα διήμερο μαθημάτων κατάρτισης στην Δυτική Όχθη, έδρα του ISM. Κατά τη διάρκεια της κατάρτισης της, η Rachel μελέτησε την άμεση δράση ως τακτική, η οποία περιελάμβανε τους βασικούς κανόνες αυτοπροστασίας. Ένα μεταγενέστερο άρθρο σχετικά με το περιστατικό της Rachel, συνοψιζε αυτά σαν μέτρα αυτοπροστασίας: «φορέστε σακάκια φθορισμού», «μην τρέχετε», «μην τρομάζετε τον στρατό», «προσπαθήστε να επικοινήτε με τηλεβόα», «κάντε γνωστή την παρουσία σας». Στις 27 Ιανουαρίου 2003, η Rachel και ο William Hewitt (επίσης από την Ολύμπια), ταξίδεψαν στο σημείο ελέγχου Ερέζ και μπήκαν στη Λωρίδα της Γάζας.

(Μπροστά στην θωρακισμένη μπουλντόζα)

Ενώ ήταν στη Ράφα, η Rachel στάθηκε μπροστά από κάποιες θωρακισμένες μπουλντόζες, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει κατεδαφίσεις σπιτιών που πραγματοποιούνταν από την IDF. Οι κατεδαφίσεις ήταν μια κοινή τακτική εκείνη την εποχή στη Ράφα για στρατιωτικούς σκοπούς, σύμφωνα με την IDF), ή ως μια συλλογική τιμωρία, σύμφωνα με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αρχές του Ισραήλ δήλωναν ότι «οι κατεδαφίσεις ήταν απαραίτητες, διότι Παλαιστίνιοι ένοπλοι χρησιμοποίησαν τα κτήρια ως κάλυψη για να πυροβολούν τα περίπολα στην περιοχή, ή και για να αποκρύπτουν σήραγγες μεταφοράς λαθραίων όπλων κάτω από τα σύνορα Γάζας-Αιγύπτου». Σύμφωνα με την B’Tselem, περίπου 1.700 σπίτια κατεδαφίστηκαν με αποτέλεσμα 17.000 άτομα να μείνουν άστεγα μεταξύ 2000 και 2004. Η Rachel ήταν μέλος μιας ομάδας περίπου οκτώ ακτιβιστών προερχόμενων εκτός των παλαιστινιακών εδαφών, οι οποίοι/ες προσπάθησαν να εμποδίσουν τις κατεδαφίσεις ενεργώντας ως ανθρώπινες ασπίδες.

Την πρώτη νύχτα τους εκεί, η Rachel μαζί με δύο άλλα μέλη του ISM «στρατοπεδεύουν» στο Block J, μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά κατά μήκος της Ροζ Γραμμής και συχνού στόχου πυρών από τα ισραηλινά φυλάκεια. Τοποθετώντας τον εαυτό τους εμφανώς μεταξύ των παλαιστινίων κατοίκων και των ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών που επανδρώνουν τα φυλάκεια, ήλπιζαν ότι κρατώντας πανό που έγραφαν «διεθνείς» θα τους αποθαρρύνουν από το να πυροβολούν. Ωστόσο, οι Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβολούσαν πάνω από τη σκηνή τους και στο έδαφος λίγα μέτρα μακριά. Αποφασίζοντας ότι η παρουσία τους εκεί, περισσότερο προκαλούσε τους Ισραηλινούς στρατιώτες αντί να τους αποτρέπει, η Rachel και οι σύντροφοι/σες της ξεστήνουν την σκηνή και εγκαταλείπουν την περιοχή.

Ο Qishta, ένας Παλαιστίνιος, ο οποίος εργάστηκε ως διερμηνέας, σημείωσε: «Τέλη Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου ήταν μια πολύ τρελή εποχή. Υπήρχαν κατεδαφίσεις σπιτιών που λαμβάνουν χώρα σε όλη την γραμμή των τα συνόρων της Γάζας και οι ακτιβιστές πραγματικά δεν είχαν χρόνο να κάνουν κάτι άλλο«. Ο Qishta αναφέρθηκε επίσης από στους ακτιβιστές του ISM: «δεν ήταν μόνο γενναίοι/ες, ήταν τρελοί/ες». Οι συγκρούσεις δεν ήταν απολύτως ασφαλής για τους ακτιβιστές: ένας Βρετανός τραυματίστηκε από θραύσματα κατά την είσοδο του σε έναν ελαιώνα για να μαζέψει το σώμα ενός νεαρού Παλαιστινίου άνδρα που είχε σκοτώθηκε από σφαίρα Ισραηλινού ελεύθερου σκοπευτή, και μια Ιρλανδέζα ακτιβίστρια ειρήνης που ονομάζεται Jenny, σχεδόν πατήθηκε από μια μπουλντόζα.

Παλαιστίνιοι μαχητές εξέφρασαν την ανησυχία ότι οι «διεθνείς» που διέμεναν σε σκηνές μεταξύ των ισραηλινών φυλακείων και των κατοικημένων γειτονιών, θα βρήσκονταν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, ενώ άλλοι κάτοικοι εξέφρασαν την ανησυχία ότι οι ακτιβιστές μπορεί να είναι και κατάσκοποι. Η Rachel εργάστηκε σκληρά για να ξεπεραστεί αυτή η καχυποψία, μαθαίνοντας λίγα αραβικά και συμμετέχοντας σε ένα δρώμενο-παρωδία δίκης, καταγγέλλοντας τα εγκλήματα της κυβέρνησης G. W. Bush. Με τον καιρό, τα μέλη της ISM φιλοξενήθηκαν σε παλαιστινιακά σπίτια, όπου και εφοδιάστηκαν με φαγητό και νερό, πέρα από στέγη. Παρόλα αυτά όμως, ακόμα και λίγο πριν την δολοφονία της Rachel, μια επιστολή ήρθε στο φως της δημοσιότητας και έγινε ευραίως γνωστή στη Ράφα, σπέρνοντας και πάλι την καχυποψία για τα μέλη του ISM: «ποιοί/ες είναι αυτοί/ες, γιατί είναι εδώ και ποιός τους ζήτησε να έρθουν;». Η επιστολή αυτή γέμισε τους/της ακτιβιστές/τριες με απογοήτευση και μάλιστα το πρωί της δολοφονίας της Rachel σχεδίαζαν τρόπους αντιμετώπισης των επιπτώσεών της. Είχαν αρχίσει να σκέφτονται ότι ο ρόλος τους ήταν πολύ παθητικός και μάλιστα συζήταγαν για το πως να αντιμετωπίσουν τον ισραηλινό στρατό.

Στις 14 Μαρτίου του 2003, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με το δίκτυο της Μέσης Ανατολής, η Rachel δήλωσε: «νιώθω σαν να είμαι μάρτυρας της συστηματικής καταστροφής της ικανότητας των πολιτών να επιβιώσουν, μερικές φορές κάθομαι σε δείπνο με αυτούς τους ανθρώπους και συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μια τεράστια στρατιωτική μηχανή που μας περιβάλλει, η οποία προσπαθεί να σκοτώσει τους ανθρώπους με τους οποίους τρώω«.

Προσπάθειες για την προστασία του νερού

Σύμφωνα με ένα άρθρο του Gordon Murray (2003), τον τελευταίο μήνα της ζωής της, η Rachel πέρασε πολύ χρόνο στο «Καναδικό Πηγάδι», βοηθώντας στη προστασία των δημοτικών υπαλλήλων της Ράφα, που προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τις ζημιές του πηγαδιού από τις ισραηλινές μπουλντόζες. Το συγκεκριμένο πηγάδι χτίστηκε το 1999 με χρηματοδότηση της CIDA και μαζί με το πηγάδι Εl Iskan, προμήθευε την Ράφα με περισσότερο από το 50% του νερού της πριν από τη ζημία. Η πόλη από τότε βρήσκεται σε αυστηρό περιορισμό, με μόνο λίγες ώρες τρεχούμενου νερού και μάλιστα σε εναλλασσόμενες ημέρες.

Ο Murray γράφει επίσης ότι οι ακτιβιστές του ISM διατηρούσαν μια παρουσία εκεί, αφου ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές αλλά και τανκς πυροβολούσαν κατά των εργαζομένων που προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν τα πηγάδια. Σε μια από τις εκθέσεις της, η Rachel έγραψε ότι παρά το γεγονός ότι η ομάδα της έλαβε την άδεια από το ισραηλινό Επαρχιακό Γραφείο Διοίκησης και το γεγονός ότι μετέφεραν πανό και τηλεβόες, ακτιβιστές/τριες και εργαζόμενοι δέχτηκαν πυρα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια μιας περίπου ώρας. Μάλιστα, μία από τις σφαίρες χτύπησε δύο μέτρα από τρεις «διεθνείς» και έναν δημοτικό υπαλλήλο, αρκετά κοντά τους έτσι ώστε να πιτσιλιστούν με χώμα τα πρόσωπα τους, καθώς η σφαίρα προσγειώνονταν στα πόδια τους. Σύμφωνα με τον Murray, η καναδική κυβέρνηση αρνήθηκε να διαμαρτυρηθεί επισήμως ή να καταγγείλει τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού, αλλά «σιωπιλά» συμφώνησε να βοηθήσει στην χρηματοδότηση του – κατ’ εκτίμηση $450.000 – κόστους επισκευής.

Διαμαρτυρίες ενάντια εισβολή του 2003 στο Ιράκ

Ενώ ήταν στη Γάζα, η Rachel συμμετείχε επίσης και σε μια διαδήλωση, στο πλαίσιο της αντιπολεμικής διαμαρτυρίας της 15ης Φλεβάρη 2003, ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Εκεί ήταν που την «συνέλαβε» ο φακός να καίει μια αυτοσχέδια σημαία των ΗΠΑ. Ο Robert Spencer επέκρινε την Rachel για το συμβάν γράφοντας ότι έκαψε τη σημαία μπροστά σε παιδιά με σκοπό να προωθήσει το μίσος ενάντια στις ΗΠΑ. Ωστόσο μετά την δολοφονία της, το ISM έδωσε στην δημοσιότητα μια δήλωση των γονέων της Rachel, σχετικά με την φωτογραφία, μιας φωτογραφίας που όπως ήταν αναμενώμενο, κυκλοφόρησε ευρέως: Σύμφωνα με τα λόγια των γονιών της Rachel: «Η πράξη με την οποία μπορεί να διαφωνούμε, θα πρέπει να αναλυθεί μέσα στο πλαίσιο των γεγονότων. Η Rachel ήταν συμμετέχουσα σε μια διαδήλωση στη Γάζα και ήταν αντίθετη με στον πόλεμο στο Ιράκ. Ήταν με κάποια παιδιά τα οποία ζωγράφισαν δύο εικόνες για να καούν, μία με την αμερικανική σημαία και μία με την ισραηλινή. Η Rachel είπε ότι δεν θα μπορούσε να φέρει τον εαυτό της σε θέση για να κάψει την εικόνα με την ισραηλινή σημαία και το αστέρι του Δαβίδ, αλλά υπό εκείνες τις συνθήκες και σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που ήταν υπεύθυνη για μεγάλο μέρος της καταστροφής μέρος της οποία βίωσε στη Γάζα, ένιωσε εντάξη να κάψει την εικόνα με την αμερικάνικη σημαία της. Έχουμε δει φωτογραφίες αυτοσχέδιων μνημείων που φτιάχτηκαν στη Γάζα μετά το θάνατο της Rachel, στην οποία Παλαιστίνιοι, παιδιά και ενήλικες, τιμούν την κόρη μας μεταφέροντας ένα ομοίωμα φέρετρου καλυμένου με την αμερικανική σημαία. Μας έχουν πει ότι η σημαία μας δεν έχει τιμηθεί ποτέ με τόσο σεβασμό στη Γάζα τα τελευταία χρόνια. Πιστεύουμε ότι η Rachel έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο των ΗΠΑ προς τον παλαιστινιακό λαό, ένα πρόσωπο συμπόνιας. Είναι αυτή η εικόνα της Rachel με την αμερικανική σημαία που ελπίζουμε ότι θα μείνει περισσότερο«.

(σε διαδήλωση κατά του πολέμου του Ιρακ, 15 Φλεβάρη 2003)

Η δολοφονία της Rachel

Στις 16 Μαρτίου 2003, το IDF είχε εμπλακεί σε μία επιχείρηση που περιελάμβανε την κατεδάφιση παλαιστινιακών κατοικιών σε στρατιωτική ζώνη μεταξύ του προσφυγικού καταυλισμό της Ράφα και των αιγυπτιακών συνόρων που ονομάζεται διαδρομή Philadelphi. Η Rachel ήταν μέρος μιας ομάδας των τριών Βρετανών και τεσσάρων αμερικάνων ακτιβιστών/τριών του ISM, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν τη λειτουργία της IDF. H Rachel στέκει μπροστά σε μία θωρακισμένη μπουλντόζα Caterpillar D9R με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Μετά την δολοφονία, διακομίστηκε με ένα ασθενοφόρο της Ερυθράς Ημισελήνου στο παλαιστινιακό νοσοκομείο Najar, στις 17:05 εισάγεται στα επείγοντα, ζωντανή αλλά σε προθανάτια κατάσταση αλλά στις 17:20 δηλώνεται νεκρή.

Τα γεγονότα γύρω από το θάνατο της Rachel (κλασικά) «αμφισβητούνται». Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο ισραηλινός στρατιώτης που οδηγούσε την μπουλντόζα έπεσε σκόπιμα πάνω στην Rachel ενώ εκείνη ενεργούσε ως ανθρώπινη ασπίδα για να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού του τοπικού φαρμακοποιού Samir Nasrallah. Είπαν ότι η Rachel ήταν μεταξύ της μπουλντόζας και ενός τοίχου κοντά στο σπίτι του Nasrallah, στο οποίο πολλοί/λες ακτιβιστές/στριες του ISM είχε περάσει την νύχτα τους αρκετές φορές. Από την άλλη πλευρά, ένας αξιωματικός IDF κατέθεσε στο δικαστήριο ότι «την ημέρα εκείνη σκοπός τους ήταν μόνο ο καθαρισμός βλάστησης και μπάζων και ότι τα σπίτια δεν ήταν προγραμματισμένο για κατεδάφιση».

Ωστόσο ο ακτιβιστής του ISM Richard Purssell κατέθεσε ότι: «Άρχισαν να κατεδαφίζουν ένα σπίτι. Μαζευτήκαμε γύρω και τους φώναξε, μετά μπήκαμε στο σπίτι και έτσι αποχώρησαν. Όλη την ώρα ήξεραν ποιοί/ες ήμασταν και τι κάναμε εκεί, γιατί δεν μας πυροβολούσαν. Σταθήκαμε στο δρόμο τους και φωνάξαμε. Υπήρχαν περίπου οκτώ από εμάς σε μια έκταση περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων. Ξαφνικά, τους είδαμε να στρέφονται σε ένα σπίτι που είχε αρχίσει να κατεδαφίζουν πριν και είδα την Rachel να στέκεται κατά μέτωπο προς την μπουλντόζα«. Υπερασπιστές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και Παλαιστίνιοι λένε ότι οι κατεδαφίσεις είχαν επίσης συνοδευετεί από πυρά ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών. Ο διευθυντής του νοσοκομείου της Ράφα, ο Dr. Ali Musha, δήλωσε ότι: «240 Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων και 78 παιδιών, είχαν σκοτωθεί. Κάθε βράδυ πέφτουν πυροβολισμοί σε σπίτια στα οποία κοιμούνται παιδιά, χωρίς να προηγηθούν επιθέσεις από Παλαιστίνιους».

Τα κύρια σημεία της διαφωνίας είναι το κατά πόσον ο οδηγός της μπουλντόζας είδε την Rachel και αν τραύματά της προκλήθηκαν από την σύνθλιψη κάτω από τη λεπίδα της μπουλντόζας ή από το πλάκωμεαπό βουνό των συντριμμιών που η μπουλντόζα έσπρωχνε. Ένας εκπρόσωπος της IDF αναγνώρισε ότι οι ισραηλινοί κανονισμοί του στρατού συνήθως απαιτούν ότι οι οδηγοί των τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού (APC) που συνοδεύουν μπουλντόζες είναι υπεύθυνοι για να κατευθύνουν τις μπουλντόζες, επειδή οι ​​μπουλντόζες Caterpillar D9 έχουν περιορισμένο οπτικό πεδίο με πολλά τυφλά σημεία. Σε μια δήλωση που εκδόθηκε την επόμενη του θανάτου της Rachel, το ISM δήλωσε ότι: «Όταν ο οδηγός της μπουλντόζας αρνήθηκε να σταματήσει ή αλλάξει πορεία, η Rachel ανέβηκε επάνω σε ανάχωμα από μπάζα που είχαν μαζευτεί και είχε άμεση επαφή με τον οδηγό της μπουλντόζας ο οποίος συνέχιζε την πορεία του«.

Η IDF παρήγαγε ένα βίντεο σχετικά με για την δολοφονία της Rachel, που περιλαμβάνει σκηνές που λαμβάνονται από την καμπίνα μίας D9. Το βίντεο κάνει μια «αξιόπιστη υπόθεση«, έγραψε ο Joshua Hammer στο Mother Jones (σ.τ.μ. αριστερό δημοσιογραφικό δίκτυο), ότι «οδηγοί που βλέπουν από στενά διπλά αλεξίσφαιρα τζάμια, με την θέα τους κρύβεται πίσω από τα έμβολα και το γιγάντιο φτυάρι, μπορεί να μην είχαν δει την Rachel να γονατίζει μπροστά τους«. Ο πατέρας της Rachel όμως, ο Craig, είπε: «ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να δείτε από τα διπλά τζάμια«, αλλά αρνήθηκε κάτι τέτοιο ως έγκυρη δικαιολογία για το θάνατο της κόρης του λέγοντας ότι «είστε υπεύθυνοι να γνωρίζετε τι είναι μπροστά από την λεπίδα του φτυαριού σας«. Με βάση την εμπειρία του ως επιβλέπων εργασίες με μπουλντόζες παρόμοιες με την D9 ενώ υπηρετούσε ως μηχανικός μάχης στο Βιετνάμ, είπε: «δεν θέλει πολύ να καταλάβει κανείς/μια ότι αυτό ήταν βαρεία αμέλεια«, προσθέτοντας ότι «είχαν τρεις μήνες για να καταλάβουν πώς να ασχοληθούν με τους ακτιβιστές/τριες που ήταν εκεί». Ο αυτόπτης μάρτυρας Tom Dale σχολιάζοντας την ετυμηγορία του 2012 είπε: «Ό,τι και να σκέφτεται κάποιος/α σχετικά με την ορατότητα από μια μπουλντόζα D9, είναι αδιανόητο ότι ο οδηγός δεν την είδε, δεδομένης της (μικρής) απόστασης και του ότι η Rachel στεκόταν ακίνητη μπροστά από την μπουλντόζα. Όπως είπα στο δικαστήριο, λίγο πριν συνθλιβεί η Rachel, στεκόταν στην κορυφή του σορού από τα μπάζα που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από την μπουλντόζα, το κεφάλι της ήταν πάνω από το επίπεδο της λεπίδας και μόλις λίγα μέτρα από τον οδηγό«.

Τον Απρίλιο του 2011 κατά τη διάρκεια της δίκης της αστικής αγωγής που άσκησαν οι γονείς της Rachel, ένας αξιωματικός της IDF κατέθεσε ότι η Rachel και άλλοι/ες ακτιβιστές/τριες είχαν περάσει την νύχτα προσπαθώντας να εμποδίσουν τις μπουλντόζες που ήταν υπό τις διαταγές του. Συνέχισε να λέει ότι «ήταν μια εμπόλεμη ζώνη, όπου παλαιστίνιοι μαχητές εγκατέλειπαν τα σπίτια που χρησιμοποιούνται ως θέσεις βολής και αξιοποιηούσαν ξένους/νες ακτιβιστές/τριες για κάλυψη» και ότι «φώναξε με έναν τηλεβόα στους/στις ακτιβιστές/τριες να φύγουν, προσπάθησε να κάνει χρήση δακρυγόνων για να τους διαλύσει και μετακίνησε τους στρατιώτες του αρκετές φορές» για να καταλήξει ότι «με λύπη μου, μετά την όγδοη φορά, η Rachel κρύφτηκε πίσω από ένα ανάχωμα, ο χειριστής της D9 δεν την είδε, εκείνη πίστεψε ότι την είδε«.

Ένας ταγματάρχης πεζικού κατέθεσε αργότερα ότι οι ακτιβιστές/τριες έθεταν σε κίνδυνο τους στρατιώτες (!!!) και αγνόησαν τις προειδοποιήσεις να εγκαταλείψουν την περιοχή. Μεταξύ Σεπτέμβρη του 2000 και της ημερομηνίας θανάτου της Rachel, οι ισραηλινές δυνάμεις στον τομέα εκείνον είχαν δεχτεί 1.400 επιθέσεις με πυροβολισμούς, 150 με εκρηκτικούς μηχανισμούς, 200 με αφορούν αντιαρματικές ρουκέτες και 6.000 με χειροβομβίδες ή πυρά όλμων. Ισραηλινοί αξιωματούχοι έδωσαν στοιχεία στο δικαστήριο, δηλώνοντας ότι η Rachel και οι άλλοι/ες ακτιβιστές/τριες ήταν νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι.

(το μέγεθος των πραγμάτων)

To ISM και άλλες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων

Ο Joe Carr, ένας Αμερικανός ακτιβιστής του ISM που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του Josef Smith κατά τη διάρκεια του χρόνου του στη Γάζα, έδωσε την παρακάτω μαρτυρία σε μια ένορκη κατάθεση που καταγράφηκε και δημοσιεύτηκε από το Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (PCHR): «Φορώντας ακόμα το σακάκι φθορισμού η Rachel, γονάτισε κάτω, τουλάχιστον 15 μέτρα μπροστά από την μπουλντόζα, και άρχισε να φωνάζει κουνώντας τα χέρια της, όπως ακριβώς έκαναν οι ακτιβιστές/τριες με επιτυχία δεκάδες φορές εκείνη την ημέρα. Όταν η μπουλντόζα έφτασε τόσο κοντά της που έσερνε το χώμα κάτω από τα πόδια της, εκείνη ανέβηκε πάνω στο σωρό από μπάζα που έσπρωχνε η μπουλντόζα, με το κεφάλι της και και το πάνω μέρος του κορμού της πάνω από την λεπίδα της μπουλντόζας, έτσι ώστε ο οδηγός και ο συνοδηγός μπορούσαν να την δουν καθαρά. Παρά το γεγονός αυτό, ο οδηγόςσυνέχισε προς τα εμπρός, κάτι που ανάγκασε της Rachel να πέσει πίσω, εκτός του οπτικού πεδίου του οδηγού. Εκείνος συνέχισε προς τα εμπρός, εκείνη προσπάθησε να τρέξει πίσω, αλλά γρήγορα παρασύρθηκε κάτω από την μπουλντόζα. Τρέξαμε προς το μέρος του και κουνούσαμε τα χέρια μας και ένας ακτιβιστής φώναξε με τον τηλεβόα. Αλλά ο χειριστής μπουλντόζας συνεχίστηκε προς τα εμπρός, μέχρις ότου η Rachel ήταν παντελώς κάτω από το κεντρικό τμήμα της μπουλντόζας«.

Στις 18 Μαρτίου 2003, δύο μέρες μετά το θάνατό της Rachel, ο Joe Carr έδωσε συνέντευξη από στο βρετανικό Channel 4 και την δημοσιογράφο του Observer, Sandra Jordan για ένα ντοκιμαντέρ, το «The Killing Zone», το οποία προβλήθηκε τον Ιούνιο του 2003. Ο ίδιος δήλωσε: «Ήταν είτε ένα πραγματικά τεράστιο λάθος ή μια πραγματικά βάναυση δολοφονία«.

Σύμφωνα με την Seattle Times, ο Smith, ο οποίος είδε το περιστατικό της Κυριακής, είπε ότι «όλα ξεκίνησαν όταν η Rachel κάθισε μπροστά στη μπουλντόζα«. Πρόσθεσε επίσης ότι «ο οδηγός της μπουλντόζες ‘μάζεψε’ την Rachel μαζί με ένα σωρό μπάζων και χώματος, την πέταξε στο έδαφος και πέρασε από πάνω της δύο φορές». Ωστόσο αργότερα αναγνώρισε ότι «μετά που η Rachel έπεσε κάτω από το σωρό, ο οδηγός της μπουλντόζας θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χάσει την οπτική επαφή μαζί της«.

Ο βρετανός ακτιβιστής Tom Dale, ο οποίος στεκόταν κάποια μέτρα μακριά από την Rachel, δήλωσε στον δημοσιογράφο Joshua Hammer: «Η μπουλντόζα μάζεψε χώμα μπροστά της και δημιουργήθηκε ανάχωμα. Η Rachel προσπάθησε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του, για να είναι σε καλύτερη θέση και σκαρφάλωσε σε σημείο όπου οι ώμοι της να είναι πάνω από την λεπίδα του φτυαριού της μπουλντόζας. Καθώς η μπουλντόζα συνέχισε, η Rachel έχασε την ισορροπία της και γύρισε και έπεσε κάτω από αυτό το σωρό από χώμα. Τότε φάνηκε σαν να πιάστηκε το πόδι της κάτω από τη λεπίδα. Ήταν ανήμπορη και φαινόταν απολύτως να έχει πανικοβληθεί με τα χέρια της απέξω και το χώμα να συσσωρεύονται πάνω της. Η μπουλντόζα συνέχισε την πορεία της κατά τρόπο που η Rachel βρέθηκε ακριβώς κάτω από την καμπίνα του οχήματος. Το όλο επεισόδιο έγινε σε περίπου έξι ή επτά δευτερόλεπτα«.

(η δολοφονία έχει γίνει, σε λίγο στο νοσοκομείο, όλα θα τελειώσουν)

Ένα άτομο που χρησιμοποιεί το όνομα Richard, ο οποίος είπε ότι είχε δει το θάνατο της Rachel, δήλωσε στην Haaretz (στμ: ισραηλινή ειδησεογραφική ιστοσελίδα): «Αποκλείεται να μην την είδε (στμ: ο οδηγός) αφού πρακτικά κοίταζε (στμ: η Rachel) προς την καμπίνα της D9. Σε κάποια φάση η μπουλντόζα γύρισε προς το κτίριο και συνέχισε να κινείται, η Rachel γλιστράει και πέφτει με το φτυάρι της μπουλντόζας να βρήσκεται πάνω της. Υποθέτω ότι ήταν περίπου 10 ή 15 μέτρα που την έσερνε η μπουλντόζα και για κάποιο λόγο δεν σταμάταγε. Φωνάζαμε σαν τρελοί/λες στον οδηγό με τον τηλεβόα ότι θα πρέπει να σταματήσει, αλλά αυτός συνέχιζε και δεν σήκωνε καν το φτυάρι. Κάποια στιγμή σταμάτησε και έκανε πίσω. Τρέξαμε προς την Rachel. Ανέπνεε ακόμα«.

Σε μια ένορκη κατάθεση που έδωσε ο βρετανός ακτιβιστής του ISM, Richard Purssell στο PCHR, είπε: «Καθώς η μπουλντόζα έφτασε στο μέρος όπου στεκόταν η Rachel, εκείνη άρχισε, όπως πολλοί/λες από εμάς κάναμε, να ανεβαίνει το ανάχωμα. Έχει φτάσει στην κορυφή και σε αυτό το σημείο πρέπει να ήταν σαφώς ορατή από τον οδηγό, ιδίως επειδή φορούσε ακόμα εκείνο το πορτοκαλί φθορίζων σακάκι με τις ανακλαστικές λωρίδες. Γύρισε και κοίταζε προς το μέρος μου και άρχισε να κατεβαίνει από το ανάχωμα. Η μπουλντόζα συνέχισε να κινείται προς τα εμπρός με 5-6 μίλια. Τα πόδια της Rachel χτύπησαν στο έδαφος, την είδα με μια πανικόβλητη έκφραση στο πρόσωπό της, μετά η σωρός του χώματος την κάλυψε και την έχασα τελείως από τα μάτια μου«.

Ο οδηγός της μπουλντόζας, ένας Ρώσος μετανάστης στο Ισραήλ, έδωσε συνέντευξη στην ισραηλινή τηλεόραση και επέμεινε ότι δεν είχε ιδέα ότι ήταν μπροστά του: «Δεν μπορείς να ακούσεις, δεν μπορείς να δεις καλά. Μπορείτε να πατήσετε κάτι και να μην το καταλάβετε ποτέ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα, έσπρωχνα χώμα και δεν την άκουσα. Ίσως να κρυβόταν εκεί«.

 

(Πηγή)

 

…Kαι μια (υπο)σημείωση:

Τα παραπάνω είναι μετάφραση κάποιων κομματιών από το λήμμα «Rachel Corrie» στην Wikipedia. Λείπουν όμως τα μέρη που περιγράφεται η καθεστωτική αντίδραση στα γεγονότα. Εδώ ξεκαθαρίζω κάτι που γενικώς ισχύει στην Sabrota, αλλά μιας και το έφερε η κουβέντα, ας το τονίσουμε. Για τα… εφεξής. Η μετάφραση, αλλά και η όποια δουλειά σε αυτό το blog, γίνεται με συναισθηματική φόρτηση και με σαφή εν των προτέρων στάση. Αποστάσεις ασφαλείας δεν κρατιούνται, και οι μόνες αποστάσεις που κρατιούνται είναι από Πρετεντέρηδες, φασίστες, παπάδες και οπαδούς. Οπότε, γενικώς, αναγνώριση και κατάφαση (ή μη), της υποκειμενικότητας. Γενικώς είμαι υποκειμενικός και η Sabrota το ίδιο, οπότε αφήνω τις αντικειμενικότητες στους/στις επαγγελματίες τιμητές/τριες και απολογητές/τριες τους, καθεστωτικούς/κες ή μη. Στην τελική, κανείς/καμία δεν θα έχει πρόβλημα να βρει και να διαβάσει και την «άλλη πλευρά» μιας ιστορίας αν θελήσει, την (ίσως) επίσημη/καθεστωτική ανάγνωση των γεγονότων. Δεν βρήσκω λοιπόν το λόγο να υπάρχουν τέτοιες αναφορές και εδώ.

Ειδικότερα για την Rachel, πολλοί/λες ίσως να έχουν δει ανάλογα αφιερώματα ή την φωτογραφία της σε φασιστικά blogs ή και έντυπα. Δεν κάνει καμία εντύπωση. Ένας πεθαμένος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να υπερασπίσει τον/την εαυτό/τη της, οπότε χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και εύκολα γίνεται εργαλείο προπαγάνδας άθελα του/της. Η Rachel πιθανόν έχει χρησιμοποιηθεί από φασίστες σαν μέρος της αντισημίτικης χολέρας τους. Τους θυμίζω ότι η Rachel είπε ότι: «δεν θα μπορούσε να φέρει τον εαυτό της σε θέση για να κάψει την εικόνα με την ισραηλινή σημαία και το αστέρι του Δαβίδ». Το λύσαμε;

~ από Karl Axegrinder στο 21.03.2014.