Για μια δολοφονία
Ηθικά αλλά και συναισθηματικά δεν τολμάω να κάνω κανενός είδους επικήδειο για την πρόσφατη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν από τα δύο ναζιστικά σκουλήκια. Φοβάμαι μην το «ξεπουλήσω» το θέμα, μην πέσω στην λούμπα των επίσημων (ή ημιεπίσημων, κομματικών/ημικομματικών κλπ) «επικήδειων» που στάζουν γλίτσα. Ξέρεις, όταν έρχεται ο θάνατος, έτσι, η γλώσσα (καλά θα κάνει να) βγάζει τον σκασμό! Τα συναισθήματα φυσικά είναι δεδομένα!
Αλήθεια ρε, αυτήν την φορά, όπως και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις, αυτό το καρκίνωμα που λέγεται κοινωνικός ιστός, πως και δεν πήγε να λιντσάρει τους ενόχους, τα φασισταριά σε αυτή την περίπτωση; Πως και δεν έσκασε πάλι το… «φιλότιμο» του έλληνα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του; Πως και δεν έσκασε αυτή η ξανθοπουλιώτικη σκατοψυχή, που σε άλλες περιπτώσεις κλάνει στα κανάλια με αποτροπιασμό και πάει έξω από τα μπατσάδικα να κάνει ντου; Αλήθεια ρε δικαστικά κατακάθια, πως και στην στη διώξη των δολοφόνων δεν εφαρμόστηκε το επιβαρυντικό στοιχείο των ρατσιστικών κινήτρων της πράξης; Κατά τα άλλα κακούργημα το πετρέλαιο που βρέθηκε στην Villa Amalias και εργοστάσιο κατασκευής μολότωφ η κατάληψη; Πως πάλι την υπόθεση της ναζιστικής δολοφονίας την πήραν πάνω τους οι «συνήθεις ύποπτοι», με αντιφασιστικές πορείες, δράσεις αντιπληροφόρησης κλπ; Αλήθεια ρε ελληναράδες, πόσα κιλά ξεφτίλα τιμάται το… περίφημο «φιλότιμο»;
Για τον Σαχτζάτ, για όλους τους Σαχτζάτ, αυτό το κομμάτι!
Sabrota 